ŞEHİT HURŞİT UZEL: 01.01.1971 Kırıkhan doğumlu. 15 Temmuz darbe girişiminde, hainlerin Ankara Gölbaşı Polis Özel Harekat Daire Başkanlığımı uçaklarla bombalamaları sonucunda şehit oldu. 6 kardeş, bir eşi ve çocukları ama en önemlisi de bir Miileti var. Yetim gibi ama değiller.
Küçük kardeşi Hüseyin Uzel. Güzel sanatlar öğretmeni. Ağabeyi Hurşit’i anlattı doyasıya. Hüzünlü, kederli ama gururla:
Babam Ahmet Uzel emekli, annemiz Güldana ise ev hanımı. Biz bağları güçlü, birbirine bağlı bir aileyiz. Benim rol modelimdi ağabeyim Hurşit. Şakacı, güler yüzlü, hayat dolu biriydi. Çocukla çocuk, büyüklerle büyük olurdu. Kendini anlatmayı hiç sevmezdi. Hele görevi ile ilgili asla. Bilemezdik sıkıntılarını ve neler yaşadığını. Fotoğraf çekilmeyi sevmezdi. Arkadaşları ile tesadüfen çekildikleri varsa işte onlardır yalnızca elimizde bulunan. Onlarca başarı belgesi ve ödülü varmış ama bizim hiç birinden haberimiz yoktu. Evi ve evlatları için güzel, sevecen bir baba idi. Vatan ve bayrak vazgeçilmez sevdası idi. Bu yüzden ilk çocuğunun ismi de Hilâl idi.
EN KIYMETLİ HEDİYE
Hiç unutmam. Bir akşam üstü idi. Arkadaşlar: “Hurşit abin seni çağırıyor, aşağıda seni bekliyor” dediler. Gittim. Yüzü tebessümlü, elinde hurdacıdan aldığı mavi bir bisiklet. O zamanlar maddi dururmumuz çok zayıf, ülke ekonomisi ise bozuktu. Bisiklete dahi binmek zengin adam işiydi. Ama ‘o’ bana en kıymetli en elit hediyeyi almıştı. Ağabeyim çok güzel resim yapar ve şiir yazardı. Şiirlerinde Mehmet Akif Ersoy ve Necip Fazıl Kısakürek’in etkileri vardı. Benim resim yeteneğimin gelişmesinde en önemli etken yine ağabeyim olmuştu. Hurşit ağabeyimle aramızda 8 yaş vardı. Onun için bana baba gibiydi. Ben sanki dünyaya gözümü onunla açmıştım. Elimden tutup okula götüren, okula alıştıran, resim yaptıran, şiir yazdıran, çocukluğumu yaşatan. Liseyi en büyük ağabeyimin teşviki ile bitirmişti. Ok atma hevesi vardı. Ok ve yay aldı. Boş zamanlarında okçuluk sporuyla ilgilenirdi. Şimdi ise kızı Hilâl üniversitede öğrenim görüyor ve Okçuluk kulübünde de babasının yayı ile oku ile sporculuk yapıyor. 15 Temmuz’dan birkaç ay önce bir ablamızı kanser hastalığından dolayı kaybetmiştik. Son olarak bu canaze esnasında görüştük Hurşit ağabeyimle.
ŞEHİT OLMAYI ÇOK İSTİYORDU
Yıllar önce Batman’da görev yapıyordu. Tayini Konya’ya çıkmıştı. İlişiğini keserken ben de oradaydım ve arkadaşları ile hüzünlü vedalaşmasına şahit olmuştum. Hatay’a geldikten 3 veya 4 gün sonra bir haber haber geldi ve o vedalaştığı arkadaşlarının olduğu aracı PKK’lı teröristlerin pusuya düşürerek çapraz ateşe aldıklarını ve hepsinin şehit olduğunu öğrendi. Haberi duyduğunda yıkılmış ama aynen şöyle demişti.
“TÜH BE .. ŞEHİTLİK ŞANSINI ÜÇ GÜN’LE KAÇIRDIM.”
Bir keresinde annem televizyonda şehit haberlerine üzülmüş ağlıyordu. Hurşit abim: “Anne neden ağlıyorsun ne oldu” dedi. Annem: “Oğlum televizyondaki şehitlere ağlıyorum” dedi. Hurşit abim: “Ağlama! çünkü şehitlik ağlanacak makam değil ki. Bana şimdi şehitliği teklif etseler gözümü kırpmadan, bir an bile düşünmeden kabul ederim.” dedi. Yani işte bu kadar arzu ediyor, istiyordu o da tertemiz yiğit bir şehit olmayı.
Kendisine ait şu dizeler onu yeterince anlamaya yetecektir.
“Oluk oluk akacağız kan gibi,
Bu birliği yaşatacağız insan gibi.”
ŞEHÂDET’İN ADI: 15 TEMMUZ
Ağabeyim 21 yıllık polis memuruydu. Emekli olmasına 1,5 yıl kalmıştı. En büyük ağabeyimiz de Ankara’da çalıştığı için oraya tayin istedi Özle harekat Daire Başkalnlığında göreve başladı.
Biz 14 Temmuz günü biz ailece Kırıkhan dışındaki bir akrabamızın düğününe gittik. Kırıkhan’a dönüş yolunda iken arkadaşlarım beni aradı ve “Darbe var” dediler. Tabi ki ilk önce inanamadım. Eve geldik.Televizyonu açtık gördük ki, hakikaten iş ciddi. Biz de hemen Kırıkhan’da toplanılan meydana gittik. Halk toplanmış Kırıkhan meydanı çok kalabalıktı. Ablam beni telefonla aradı. Hurşit abimle görüşmüş, o da Gölbaşı Özel Harekat Daire Başkanlığının da bombalanmış olduğunu, kendisinin iyi olduğunu, ortamın karışık olduğunu, yaralı arkadaşlarına yardım ettiğini, kendisinin aranıp meşgul edilmemesini söylemiş.
SON KONUŞMA …
Orası bombalanmıştı. Bir daha bombalanmaz diye düşündüm. O esnada benim telefonumun şarjı bitmişti. Darbeci askerler teslim olmaya başlayınca ben sabaha karşı eve geldim. Annem ve babam Hurşit abinden haber alamıyoruz dediler. Ben de tekrar tekrar aradım, telefonuna mesajlar attım. Hiçbir cevap yoktu. Evet anladım. Hurşit ağabeyim mutlaka, kesinlikle bizi habersiz koymazdı. Tek kelime bile olsa mesajlarıma cevap veriridi. Şehit olduğunu ilk olarak kayınbiraderinden öğrendik. Annem babam ve aile olarak biz ailemizin bir ferdini daha kısa bir süre önce toprağa vermiştik. Ağabeyimin şehit olduğunu ilk önce anneme söyledim. Tabi ki ciğer paresinin haberini alan annem ağlamaya başladı. Ama şehitlik ve cennet yolculuğu, bünyesinde metaneti de barındıran bir makammış.
Babam yan odadaydı ve o da merak ediyordu ağabeyimin akıbetini ama ona söyleyemiyor, henüz haber yok diyordum. Babam Antakya’daki eve gitmek istediğini söyledi. Gittik. Bütün akrabalarımız öğrenmişti tabi ağabeyimin şehit olduğunu ve bizim evin önüne toplanmaya başlamışlardı. Ankara çalışan en büyük ağabeyim aradı. Hurşit ağabeyimi defnedeceğimiz Kırkhan’daki hazırlıkları organize etmemizi, ağabeyimin naaşını Ankara’dan kendisinin getireceğini söyledi.
MAKBUL AMEL
15 Temmuz günü bütün Milletimize olağan üstü bir maneviyat, direnç ve ruh hali hasıl olmuştu. Kırıkhan’lı diğer şehidimiz Gülşah GÜLER de, ağabeyim de bombalanan yerden değillerdi. İlk bomba atıldıktan sonra olay yerine gidiyorlar ama ikinci bombalama sırasında ikisi de şehit oluyor. En büyük ağabeyim de TBMM’de görev yapıyor. Meclis bombalandığında bir şarapnel parçası ağabeyimin odasındaki duvar saatine isabet ediyor. Ve tabi ki saat duruyor. Şimdi o duvar saati Meclis müzesinde bulunmaktadır.
Ağabeyim halen şöyle diyor: Ben Allah’a yakın olduğumu zannederdim ama şehitlik bana değil kardeşim Hurşit’e nasip oldu. Demek ki Allah katında onun ameli bizlerden daha makbulmüş.” Çevresinde çok sevilen bir insandı. Şehit olduktan sonra bile sileh arkadasları kendisine mektup gönderdiler. Defin işleminden 2 hafta sonra Hursit ağabeyimin hayrına Meclis camiinde Mevlid-i Şerif okunacağı için biz de gittik. Ne kadar çok sevinmiş olacak ki, arkadaşlarına çokça bahsetmiş, onlar da benim oğlumu görünce: “O meşhur Ali Kerem bu mu?” diye sordular. Ve evde iken Hurşit ağabeyimin eşi şöyle dedi: “Bu oyuncakları Hurşit Ali Kemal için almıştı ama vermek kısmet olmadı.”
15 TEMMUZ HALKIN KENDİ ÖZÜNE KESİN DÖNÜŞ GÜNÜDÜR
Bizim anne tarafından büyük dedemiz ve dayımız da Çanakkale şehitlerindendir. Ağabeyim 15 Temmuz şehididir. Bu bize asla acı ve keder yüklemez. Bilakis guru ve onur verir. İftihar etmemizi sağlar. Hepimiz 15 Temmuz günü bu Milletin küllerinden bile olsa tekrar tekrar doğacağını öğrendik. Allah bize bir daha 15 Temmuz yaşatmasın !
BİZİ RAHAT BIRAKMADILAR, BIRAKMAYACAKLAR …
Bu sadece bir darbe değildir. Dünyanın en güzel ama en zorlu coğrafyasında yaşıyoruz. 15 Temmuz görüntüsü ile 7 düvel Türkiye’ye savaş ilan etmiştir. Çünkü hiç bir ülkenin ordusu darbe yapmak için kendi ülkesini savunma görevini üstlenen silahlı kuvvetlerine bomba atmaz, atamaz. Hele hele vatandaşlarına silah doğrultmaz. Böyle olsa bile bunu yapan birisi Türk Askeri olamaz ! Ağabeyimin adı Kırıkhan’daki bir okula verildi ve okulun ismi HURŞİT UZEL İMAM-HATİP ORTAOKULU olarak değiştirildi.
Gençlerimiz şunu çok iyi bilmelidirler: Bizler için Devlet herşeydir. Devleti olmayanın bir tek sağlıklı nefesi dahi olamaz. Devletimizin bekası için nice canlar verdik, her şartta ve gerektiğinde daha nice canlar vermeye de hazırız. Onlar da hazır olsunlar.
“… Ger yayını kanla gelen tân hürmetine,
Sınırları unutturulan Vatan Hürmetine …
